Τι πρέπει να σκεφτούν οι Δημότες της Λιβαδειάς πριν πάνε στην κάλπη;

Μετά την ψήφιση του «Κλεισθένη» στα μέσα του περασμένου Ιουλίου, οπότε και οριστικοποιήθηκε το εκλογικό σύστημα και ο χρόνος των αυτοδιοικητικών εκλογών, στις πολιτικολογούσες παρέες ολοένα και περισσότεροι άρχισαν να ρωτούν «τι ακούς, ποιοι πάνε για Δήμαρχοι;» Αναπόφευκτα ακολουθούν οι αναλύσεις για την αποτίμηση των πεπραγμένων της νυν Δημάρχου Γ. Πούλου και για το ποιος είναι κατάλληλος για Δήμαρχος στη

Λιβαδειά.

Προϊόντος του χρόνου οι συζητήσεις αυτές φουντώνουν. Και μοιραία γίνονται συγκρίσεις των τωρινών δεδομένων με τις συνθήκες του 2014, που τελικά έφεραν τη Γιώτα Πούλου  στο δημαρχιακό θώκο και σηματοδότησαν σε επίπεδο πολιτικό – παραταξιακό μια αλλαγή σκυτάλης στο δήμο Λεβαδέων . Βεβαίως από τότε μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά. Όμως το 2014 αποδείχθηκε ότι το πολιτικό αίτημα των Λιβαδιωτών δεν ήταν ποιος θα εκφράσει καλύτερα το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο. Αντιθέτως ήταν η αλλαγή, με την έννοια της απαραίτητης στις δημοκρατίες εναλλαγής στην εξουσία. Και αυτό γιατί η δημοτική αρχή του απερχόμενου Δημάρχου δεν είχε και τόσες  βαθιές ρίζες και φυσική συνέχεια ακόμη και σε επίπεδο προσώπων με τις παλαιότερες δημοτικές αρχές σε βάθος σχεδόν τριών δεκαετιών. Η αλλαγή έγινε. Και πλέον το αν και κατά πόσο άλλαξε η Λιβαδειά προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο μετά τη θητεία  της Γ. Πούλου , αυτό είναι κάτι που θα το αποτιμήσει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια.

Το μείζον όμως είναι να ανιχνεύσει κανείς σε ποιο αίτημα συντείνουν τα κριτήρια των πολιτών. Γιατί, πλεονέκτημα εκλογής θα αποκτήσει όποιος πείσει πως μπορεί να κάνει περισσότερα για τη Λιβαδειά και την ενδοχώρα  ή όπως λένε οι επικοινωνιολόγοι, όποιος θέσει τα πολιτικά αιτήματα που εκφράζουν περισσότερο την κοινωνία. Αν λοιπόν το πολιτικό αίτημα στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι «ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα την καθημερινότητα της πόλης», τότε το αποτέλεσμα προβλέπεται εύκολα, αρκεί να ξέρει κανείς τι απαντούν οι πολίτες στο ερώτημα αν η  κ. Γιώτα βελτίωσε ή όχι την καθημερινότητα σε σχέση με αυτό που παρέλαβε.

Μπορεί όμως το πολιτικό αίτημα να είναι μονάχα η διαχείριση της καθημερινότητας; Μήπως υπάρχει και κάτι άλλο; Και τι μπορεί να είναι αυτό το άλλο; Μα να μπορέσει η Λιβαδειά  να (ξανα)παράξει πλούτο! Να (ξανα)γίνει αυτό που ήταν στην εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης , που συγκέντρωνε το πλούτο της ενδοχώρας και άξιζε να το επισκεφθείς. Το μεγάλο πρόβλημα της τοπικής οικονομίας, είναι ότι έχει καταντήσει μια κλειστή οικονομία. Η κατανάλωση στηρίζεται στην ανακύκλωση του χρήματος των μόνιμων κατοίκων της πόλης. Δεν έρχεται πλούτος απ’ έξω. Και πως να έρθει όταν η Λιβαδειά  έμεινε απομονωμένη απο την ανάπτυξη; Σε μία πόλη που μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία, που τα συσσίτια πληθαίνουν και δημιουργείται ακόμη και δομή φιλοξενίας αστέγων, αυτό δεν τίθεται ως ζήτημα εξαιτίας κάποιου μεγαλοϊδεατισμού, αλλά σχεδόν ως ζήτημα επιβίωσης. Γιατί, είναι μονόδρομος η αύξηση του πλούτου στην πόλη για να δημιουργηθούν δουλειές και να βρεθούν οι πόροι για να βελτιωθεί η λειτουργία της πόλης.

Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν για να αλλάξει η Λιβαδειά  και να (ξανα)γίνει μια ανοιχτή οικονομία είναι η ανάπτυξη της ενδοχώρας μέσω των αγροτοδιατροφικών προϊόντων, η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής και οι υποδομές  . Όμως οι αγρότες της περιοχής παλεύουν με τα διαλυμένα αρδευτικά δίκτυα και την ηλεκτρική ενέργεια δεν την έχει σκεφτεί κανένας ακόμη σοβαρά!  . Πως θα αναπτυχθεί η τοπική οικονμία όταν δεν υπάρχει Επιχειρηματικό Πάρκο ή ένα Κτηνοτροφικό Πάρκο, που να απαντά στο πρόβλημα των χρήσεων γης για τη μεταποίηση και την κτηνοτροφία; Ανάλογη εικόνα επικρατεί και στην πόλη , ενώ δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία για να αναπτύξει η πόλη ένα brand name -όπως έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια πόλεις όπως τα Γιάννενα, τα Τρίκαλα κ.α- που θα προσελκύσει επισκέπτες. Βεβαίως κάποια από αυτά μπορεί και να εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων του όποιου Δημάρχου και πιθανότατα δεν αντιμετωπίζονται σε μία θητεία. Ωστόσο ο Δήμαρχος μπορεί να δώσει το στίγμα για το άνοιγμα της τοπικής οικονομίας -έστω και σε θέματα που δεν βρίσκονται στον πυρήνα του προβλήματος- και να διεκδικήσει όσα εκφεύγουν των αρμοδιοτήτων του.

Μπορεί λοιπόν  η Λιβαδειά  να (ξανα)γίνει μια ανοιχτή οικονομία; Να προσελκύσει πλούτο απ’ έξω, ώστε να αναπτυχθεί η περιοχή και να δημιουργηθούν νέες δουλειές; Αυτό είναι το πολιτικό αίτημα. Όποιος παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο επ” αυτού και αναλύσει το πως θα υλοποιηθεί με συγκεκριμένα παραδείγματα, σίγουρα θα αποκτήσει πλεονέκτημα. Η έως τώρα εμπειρία όμως, όχι μόνο από την τρέχουσα δημοτική περίοδο, έδειξε πως η Λιβαδειά δεν μπορεί να πετύχει κάτι, αν δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων, πρόθεσεων, προτεραιοτήτων ανάμεσα στο Δήμαρχο, τον Περιφερειάρχη και την Κυβέρνηση ή για να το πούμε πιο ωμά, αν όλη η «αλυσίδα» δεν προέρχεται από το ίδιο κόμμα.  . Επομένως, το αίτημα για την καλύτερη διαχείριση της καθημερινότητας δεν μπαίνει καθόλου σε δεύτερη μοίρα, επειδή υπάρχει και ένα ακόμη πολιτικό αίτημα.

Η αλήθεια -δυστυχώς- είναι πως και στο αίτημα της καθημερινότητας της πόλης και στο αίτημα της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης, το πολιτικό προσωπικό που διαχρονικά ασχολείται με τα δημοτικά δρώμενα του δήμου Λεβαδέων  (είτε από τη θέση της διοίκησης, είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης) σε λίγες περιπτώσεις έχει καταφέρει να δώσει απαντήσεις, λύσεις και προτάσεις. Ο δήμος Λεβαδέων  παραμένει ένας δυσκίνητος οργανισμός, το οργανόγραμμά του ήταν και παραμένει ανεπίκαιρο με τις ανάγκες της εποχής -και αυτό αποτυπώνεται στην καθημερινότητα- και πολλές φορές κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες αποδεικνύονται περισσότερο ισχυροί από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.